แผ่นสีชาขดๆ กับความงามที่หลงลืม

แผ่นสีชาขดๆ กับความงามที่หลงลืม

ผ่านล่วงแล้วเกือบหนึ่งปี ที่ผู้เขียนได้ปล่อยให้กาลเวลาผ่านไปช้าๆ นั่งดูความเป็นไปของเทคโนโลยีที่นับวันยิ่งก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆแต่สิ่งที่เรากับหลงลืมคือความงามในอดีตกับม้วนสีชา ที่ปัจจุบันเป็นเพียงสี่เหลี่ยมเล็กๆ ซับซ้อน หลายๆคนซึมซับในเทคโนโลยีใหม่ๆ

ความชัดเจน ความละเอียด เลยลืมนึกถึงสิ่งเก่าๆ ไม่ว่าจะเป็น ม้วนเทปเพลง วีดีโอเทป กล้องฟิล์ม ที่เป็นเทคโนโลยีเก่าๆเทปเพลง ในความคิดของผู้เขียนคิดว่ามันมีคุณค่ามากกว่าระบบดิจิติอลในปัจจุบัน ทั้งเสียงที่ออกมาไม่ได้คมชัดเท่า แต่ฟังแล้วรู้สึกอบอุ่น เหมือนได้ย้อนไปในวัยเด็กอีกครั้ง และเวลาใดก็ตามที่จะฟังมันต้องมีกระบวนการที่วุ่นวาย กรอเทป หรือลุ้นว่า เทปจะดีหรือไม่ ยานหรือเปล่า
แต่สิ่งที่ปรากฏออกมามากกว่านั้นคือความสุข

วีดีโอเทปก็ถือว่าคล้ายกันกับเทป แต่สิ่งที่แตกต่างไปคือฟิล์มกล้องถ่ายรูป ที่ซึ่งหมดสมัยนิยมไปเกือบๆ 10 ปีแล้ว แต่กลับกัน มันทรงคุณค่ามหาศาล การเปลี่ยนผ่านกล้องฟิลม์ไปยังกล้องดิจิตอลมีความแตกต่างกันมาก ผู้คนยุคปัจจุบัน พอนึกจะถ่ายภาพก็นำโทรศัพท์มากดทีละหลายๆรูป ไม่ต้องอาศัยความสามารถ หรือกล้องแบบโปร ก็ยังถ่ายได้แบบรัวๆ แต่กลับกัน กล้องฟิล์มกว่าจะได้มาแต่ละรูปมีความสำคัญมาก เราต้องให้รายละเอียดกับมันมหาศาล ไม่ว่าจะเป็น การวัดแสง การจัดองค์ประกอบของภาพ ทุกๆครั้งที่กดชัตอตร์ถ่ายไปแล้วไม่สามารถย้อนกลับมาดูได้ ต้องยอมรับความเสี่ยงเอง

ทุกๆภาพที่ออกมาจึงมีความสำคัญ และให้อารมณ์มากกว่ากล้องแบบบัจจุบัน

สวัสดีปีใหม่ทุกท่าน กับสหายที่หลงเข้ามา

ความคิดเห็น

บทความที่ได้รับความนิยม